Η οικογενειακή θεραπεία στο χώρο της ψυχικής υγείας άρχισε να αναπτύσσεται, στα μισά του 19ου αιώνα (Κολέτση & Τράγου, 2014) και επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην οικογένεια και στις σχέσεις των μελών της. Όμως από τα τέλη του 20ού αιώνα έως σήμερα, η οικογενειακή θεραπεία ως κλάδος της ψυχολογίας έχει διευρύνει τους στόχους της, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση και στην εμπλοκή εξω-οικογενειακών συστημάτων, ως εξίσου σημαντικών για την κατανόηση και την ερμηνεία του οικογενειακού συστήματος.
Έτσι, πολλοί οικογενειακοί ψυχοθεραπευτές από όλα τα μοντέλα οικογενειακής ψυχοθεραπείας (οικογενειακό-ψυχαναλυτικό, οικογενειακό-γνωσιακό, θεραπεία εστιαζόμενη σε θετικές λύσεις, αφηγηματικό οικογενειακό, κλπ) ερευνούν το σχολικό, κοινοτικό, πολιτισμικό και πολιτικό σύστημα στο οποίο εντάσσεται η οικογένεια και μέσα στο οποίο λειτουργούν τα μέλη της. Αυτό διαφοροποιεί το οικογενειακό από τα άλλα μοντέλα θεραπείας, καθώς κάποια από αυτά μπορεί ενδεχομένως να συλλέξουν πληροφορίες από τον ίδιο το θεραπευόμενο, αλλά σπάνια θα έρθουν σε επαφή με το μακρόκοσμό του.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο της Ελένης Τράγου εδώ